အျမစ္ေတြ ရွည္လ်ားလြန္းလိုက္တာ...
ငါဟာ ဘာသစ္ပင္ပါလိမ့္ကြယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကလည္း
သစ္ရြက္ေတြလိုပဲ...
တဖြဲဖြဲေၾကြ။
ဒီက...
ေလေျပေလညင္းတိုက္မွာကိုေတာင္
ေၾကာက္ေနရတဲ့ ေကာင္ေပါ့။
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာမွ
အလြမ္းေတြက ေတာေမွာက္ရက္ေလတယ္။
တစ္ဖက္သတ္ပဲ စိမ္းလန္းခြင့္ရတဲ့
ေဟာဒီ ေတာအုပ္ထဲမွာ
ငါ ဘာလို႔ ဆက္ရွင္သန္မွာလဲ?
လူေတြရဲ႕ မ်က္၀န္းကိုက ညႇီေစာ္နံတယ္။
ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ...
မနက္ျဖန္ဆိုရင္ပဲ
မနက္ျဖန္ဟာ ဒီကေန႔ျဖစ္ေတာ့မယ္...။
နာက်င္ျခင္းဆိုတဲ့ အျမစ္ေတြနဲ႔
ေျမၾကီးနက္နက္ထဲ တြယ္ကုပ္
ေဟာဒီမွာ
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ငုတ္တုတ္ေျခာက္ခဲ့ရတဲ့ သစ္ပင္ဟာ
ငါပါပဲ....။
ေသခ်ာသထက္ ေသခ်ာခ်င္လို႔
တက္ခဲ့ရတဲ့ ေလွခါးတစ္ေတြသာ မ်ားလာတယ္
ကမ္းေ၀းသြားတဲ့ လေရာင္ကေတာ့
ရြက္လႊင့္ထြက္သြားလိုက္တာ...
ျပန္ကို မလာေတာ့ဘူး။
မနက္ျဖန္ဆိုရင္ပဲ
မနက္ျဖန္ဟာ ဒီကေန႔ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ငါဟာ ဘာသစ္ပင္ပါလိမ့္ကြယ္။
မင္းခိုက္စိုးစန္
No comments:
Post a Comment