ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ကြယ္...
မင္းရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ
အႀကိမ္ႀကိမ္ နင္းေလွ်ာက္..
ခံစားမႈေတြ ေျဗာက္ေသာက္နဲ႔..
တခါတေလလည္း..
၀မ္းနည္းေၾကကြဲ မ်က္ရည္၀ဲ..
တခါတေလလည္း..
ၾကည္ႏူးရႊင္ပ် အၿပံဳးလွေတြနဲ႔
ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕
တ၀က္မွ်ေလာက္ကို မင္းနဲ႔အသံုးခ်
ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရဘူး....
ပညာရဲ႕ အစ
မူလတန္းဘ၀ကေန
ပညာေရးရဲ႕ အဆံုး
တကၠသိုလ္ တက္ေနတုန္းအထိ
မင္းနဲ႔ပဲ..လက္တြဲေနရဆဲ.....
လမ္းကေလးေရ....
ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေရာက္ဖို႔.
လမ္းမ်ားစြာကို ေလွ်ာက္ရဦးမယ္....
ခေရာင္းလမ္း
ပန္းခင္းလမ္း
ေညႇာင့္ခလုပ္ေတြ အျပည့္လႊမ္းတဲ့
လမ္းေတြကို ေတြ႔ရဦးမယ္......
လမ္းကေလးေရ...
ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အနာဂါတ္မွာ
ေရႊအိပ္မက္ေတြ ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ၿပီး
မင္းရဲ႕ရင္ခြင္တေလွ်ာက္..
ေခါင္းေမာ့ၿပီးေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္
ႀကိဳးစားရဦးမွာမို႔.....
ေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးတဲ့..လမ္းကေလးေရ.....
ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ကြယ္..............။
No comments:
Post a Comment