မီးေတာက္ပိုက္ခဲ့တဲ့ လူမိုက္ကေလးေပါ့...
ေက်ာက္ထက္အကၡရာေတြ နားမလည္လို႔
ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေဗဒနဲ႕ပဲ
ခ်စ္တယ္ လို႕ေရးမယ္
ႏွင္း ..ေရ... ... .... ..
ငါ..စစ္ေၾကညာပါရေစ။
'သိပ္ခက္တာပဲ
ေတေလ ေလး ရယ္' တဲ့
သူမေခါင္းေလး ခါရမ္း
ဒါပါပဲ... ..
ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ အုတ္ခံုတန္းမွာ
ဒူးပိုက္ ႐ူးမိုက္မိတဲ့ ေကာင္မို႔
ေႏြဦးေက်ာင္းက ကံ့ေကာ္ေရ... ... .... ..
ငါ..ခူးပါရေစ။
သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္တဲ့
သူ .. ငယ္ .. ခ်င္း ကို လြမ္းမိေတာ့
ကြဲအက္ေသာ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔
ဘုရား႐ွင္ထံ ဆုေတာင္း
ေက်ာင္းပံုျပင္တို႔ ေမႊးပ်ံ႕ေစသားကြယ္
ျဖစ္ႏိုင္ရင္
အိပ္မက္တို႔ ပြင့္ရာေျမမွာ
ေက်ာင္းသူေလး ေလွ်ာက္ဖို႔လမ္း
ေက်ာင္းသားေလး ေဖာက္ လို႔ ေပး ပါရေစ။
ေဟာဒီမွာ
ဧဒင္ ေက်ာင္းက
ေခါင္းေလာင္းသံ လားကြယ္
ေက်ာင္းတံခါး ကို တိတ္တိတ္ေလး
ပိတ္ ျပစ္ လိုက္ ျပန္ျပီ
ျမင္ေနက် ေျမနီ လမ္း ေလးမွာ
စံပယ္ေတြ လူခိုးခံရ ေရာ့ မယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေႏြဦးရက္မ်ားစြာမွာ
ေကာက္ပင္ေလးက
သူ႔ လယ္သူမ ကို ေမွ်ာ္ေနသလိုမ်ိဳး
ေက်ာင္းသားေလးလဲ ေမွ်ာ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္ဆိုတာ
စကၠဴေလွ အတြက္ေတာ့ က်ယ္ လြန္းတယ္ေလ...
အဲ့ဒီေတာ့ ခပ္ရင့္ရင့္ပဲ ေမးမယ္
အေမွာင္ ေခတ္ မွာေရာ
လမင္း ပြင့္ ေပး လို႔ ရမလား။
အလင္းေမွးေမွး နဲ႔ပဲ
႐ြက္ေတြ လႊင့္ခဲ့ ရ
အလြတ္ က်က္ထားတဲ့
ခံုနံပါတ္ ေလး က
နကၡတ္မ်ား မွားပြင့္ ခဲ့ ေလ သလား
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရယ္
သစ္႐ြက္ေတြ ကို သာ ကုန္ေအာင္ ေႁခြပါ
ေက်ာင္းသားေလး ကိုေတာ့ ထား ခဲ့ ပါ။
ဒီေလာက္ ေလးပါပဲ...
အသည္းကြဲ တယ္ ဆို တာ
လြယ္အိတ္ကေလး ပိုက္
ေခါင္းေလး ငိုက္ခ် ထား႐ံုနဲ႔မွ မေျပႏိုင္တာ
ေနာင္တေခတ္ တခါ ေတာ့
အိပ္မက္မ်ား လင္းေတာက္ ႏိုင္ ေကာင္းပါရဲ႕.... ..။
ေနမိုးၾကယ္
No comments:
Post a Comment