အရင္ကတည္းက ေနတတ္ၿပီးသား
အခုမွ... ဘာမ်ား ၀မ္းနည္းရမလဲ......။
အထီးက်န္မို႔၊ အက်ည္းမတန္ပါဘူး..
ကိုယ့္ဘ၀ကို၊ ကိုယ့္ဘာသာေမာင္းႏွင္...
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖာက္၊ ဟိုးထိပ္ဆံုးေရာက္ေအာင္သြား...
ငါက....ဖန္ဆင္းရွင္ လူသားေလ......။
လူ႕အလို လူ႕အႀကိဳက္
အခါတစ္ရာမက လိုက္ခဲ႔ေပမယ့္....
မလိုက္မိတဲ႔ တစ္ခါကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕
စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ိဳးပဲ႔ေအာင္.
စကားလံုးနဲ႔ သတ္တတ္တဲ႔
လူေတြကို ရြံတယ္......။
အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္မို႔
ဒူးေထာက္ငိုေၾကြး...
ငါက ပူေဆြးေနမယ္ထင္လား....။
သြားစမ္းပါ...
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ႔အခ်ိန္ေတြကို
ဘာမဟုတ္တဲ႔ လူေတြအတြက္...
ေပးဆပ္ရေအာင္ တန္မွမတန္တာ.....။
ေလာကဓံေရ...
မင္းဘယ္ေလာက္ ဖိႏိွပ္ႏိုင္မလဲ
မင္းလက္က လြတ္တဲ႔တစ္ေန႔
မိုးကို ဒူးနဲ႔ တိုက္ျပမယ္....။
တူျဖစ္ေနတုန္း ႏွံလိုက္ၾကဦးေပါ့
ေပျဖစ္ေနတဲ႔ငါ...
အံႀကိတ္ကာ ခံေနမွာပါ....။
ငါ..သံေယာဇဥ္ထားမိသမွ်လူတိုင္းက
ငါ့ကို ေစာ္ကား
ေနာက္မ်ားေတာ့ ေတာ္ပါၿပီ......။
အရင္ထဲက သင္းကြဲ...
မင္းတို႔..လုပ္ရပ္ေၾကာင့္..
ထူးၿပီး ၀မ္းမနည္းပါဘူး.....
ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာေတြ
ငါ့ကမၻာမွာ အျပည့္ပါ....။
အနာဂါတ္ကာလမွာ...
ငါ့ဘ၀ အဆင့္ျမင့္ေအာင္...
ငါ့ဘာသာ စြမ္းေဆာင္ရမွာမို႔...
အသံုးမက်တဲ႔ လူ႕အႏၶေတြေရ....
အားလံုး....Goodbye..........။
((ေလးညိႇဳ႕ရွင္))
No comments:
Post a Comment